|
Jeja1975 -> MUMIE (11.2.2010 16:05:57)
|
U našoj zemlji mumijo je registrovan kao dodatak ishrani, dok je u Rusiji poznat kao biostimulator sa širokim spektrom dejstva. Iako se i u drugim zemljama proizvodi, ruski mumije je najsigurniji jer je najčistiji. U Indiji, mumijo je poznat pod imenom šiladžit, što znači razarač slabosti. Prva savremena ispitivanja, početkom 20. veka, uradili su engleski naučnici u Indiji.
Krajem šezdesetih godina prošlog veka u Sovjetskom Savezu došlo je do pravog buma kada je reč o ovom leku. U doba socijalizma sva ispitivanja su bila nekomercijalna. A sve tradicionalno je proveravano kroz tri lupe. Pored Indije, glavni proizvođač i izvoznik mumija je Rusija. Planinski venac Altaj poznat je po tome što ima 7.000 biljnih vrsta, a što veći broj biljaka, veći broj aktivnih komponenti u mumiju. Svodovi pećina visokih planina Srednje Azije prekriveni su tamnim kapljicama specifičnog mirisa i gorkog ukusa. "Mimije" je po narodnom verovanju "planinska suza" ili "krv planine".
Mumio zovu starim tajnim oruzjem protiv bolesti, nazivaju ga jos i planinska krv, planinske suze itd
potice iz Sibira , pronalazi se u stenama i pecinama gde su pcele nekada imale svoja gnezda pre vise hiljada godina.
Najbolje moze da se opise ako kazemo da je mumio - fosolizovani med, vosak i mlec koji je pod dejstvom vremena postao mumio. Mumio sadrzi retke amino kiseline, posebne mineralei masne kiseline.
Izvoz iz rusije je do pre nekoliko godina bio zabranjen jer je tretiran kao nacionalno blago.
mumio ije dobar protiv starenja i koristi se kao balsam za mozak i telo ,
takodje mumio je anti inflamatoran, antibiotik, anti reumatik, i moze da balansira hormone.
Pomaze kod lomova kostiju takodjje i deluje na leukocite i hemoglobin u krvi.
Ovaj drevni eliksir prirodnog porekla do današnjeg dana skriva mnoge tajne. Odvajkada se koristio za lecenje najrazlicitijih bolesti, onda je pao u zaborav, da bi se interes za njega ponovo javio u naše vreme. Renesansa mumia kao eliksira zapocela je u africkom i arapskom svetu i na Bliskom i Srednjem Istoku.
Njegovi nazivi su razliciti, ali i vrlo indikativni. Arapi ga nazivaju "arakul-džaba", odnosno "gorski znoj", ili "mumion". Takode je prisutan i naziv "hariz-al-adžesu", što znaci "ono što cuva telo", a zovu ga i jednostavno "tit" - vosak. U Persiji je oduvek preovladavalo ime "mumio" sa znacenjem "zaštitnim organizma". Burmancima je izgledao kao "gorska krv" - "cao-tun", Tibetancima kao "planinski sok", ili "bragšun", a starosedeocima Sibira kao "kameno ulje" ili "ulje iz kamena". Uzbeci i Kazaci nazivu mumio dodaju i obavezno "asil", što znaci pravi mumio. Neki autori pokušali su da objasne ime mumio recima "mumi", što znaci mek kao vosak i "oin" - naziv za iransko selo, gde je ovaj eliksir pronaden.
Klasicna istocnjacka medicina deli mumio na "mumio saladžidi" - crnu, smolastu masu bez mirisa i "mumio dorobi", tamnokestenjaste boje i karakteristicnog mirisa. Oba se mogu naci u srednjoj Aziji, na preko 2.800 metara nadmorske visine. mumio se nalazi u raselinama i naprslinama stena, u pecinama pešcano-glinastih ili krecnjackih stena. Najbogatija mumiom su mesta obrasla jelovom šumom.
U principu, mumio se ne može naci ispod 1.500 metara nadmorske visine i uglavnom je "sakriven" na vrlo nepristupacnim mestima. Godišnja proizvodnja mumia u srednjoj Aziji je otprilike dve tone.
|
|
|
|